Op 29 november krijg ik mijn 240 Super Polar in grijs metallic (code 177) geleverd. Voor het eerst zie ik haar in levende lijve! De auto wordt netjes binnengezet, het is al avond en donker.
Na het eten neem ik haar toch naar buiten voor een kort ritje. Het voelt meteen goed, hangt beter aan het gas dan de groene, wel maakt de achteras meer kabaal. Ook is de bestuurdersstoel aanzienlijk doorgezeten (zitkussen) en rammelt dat hondenrek. Toch heb ik er meteen zin in, deze zal ik voor de keuring grondig poetsen van binnen, net als mijn allereerste 240 demonteren we de hele hap en reinig ik alles met shampoo. Maar niet die avond.
Het verhaal is als bij de eerste; bij de douane een verzoek tot inschrijving doen en vervolgens een afspraak maken bij het autokeuringstation.
Overigens komt deze Super Polar volgens mij uit een beduidend warmer gedeelte van Italië dan de groene. Stootstrips en middenconsole schakelaars zijn aangetast door de veelvuldige zonnestralen. Ondanks zijn jongere leeftijd ziet alles intensiever gebruikt uit. Meer krassen, deukje achterklep en niet zo'n strakke bumpers. Ook is de accu niet meer echt goed. Op 5 december haal ik een nieuwe originele Volvo accu. Het plaatsen hiervan is werkelijk “plug and play”. Voor de rest kijk ik waar het chassisnummer en motortypenummer te vinden is. Had de vorige nog Michelin banden (waarvan er wel steeds eentje langzaam leegliep!) deze heeft banden van een onbekend merk. (Champiro, een Indonesisch merk, blijkt ook nog eens een gigant te zijn ook) Het zijn wel M&S banden, dus deze winter blijven ze er zondermeer onder. Hierna kijk ik wel verder.
Op 8 december word ik op het keuringsstation verwacht. Ik tref het, een vriendelijke keurmeester staat me te woord en de papieren zijn nu wel in orde. Naast wat vragen over de Volvo, waar de diverse nummers staan loopt alles zeer voorspoedig. De auto verkeert in een goede tot zeer goede staat gezien haar leeftijd! Bij de kofferbak merkt de keurmeester op dat er of een schade of een LPG tank in is geweest. Alles is overigens perfect hersteld. Enkel de afstelling van de koplampen bij grootlicht. De aanvraag van gelijkvormigheid wordt gewoon in gang gezet. Bij de kassa krijg ik te horen dat gezien de tijd van het jaar met de kerstdagen in het vooruitzicht het wel volgend jaar zou worden voordat ik de oproepkaart krijg voor de herkeuring en de papieren om de plaat aan te vragen.
De zaterdag gebruik ik om het interieur, dashboard eens goed onder handen te nemen. Gordellampjes, middenconsoleverlichting en klokje werken
Verder de ventilatie roostertjes gedemonteerd, de sierlijst dus ook en die samen met de stuurkolom bekleding en de voetruimte consoleflanken netjes in bad gedaan met antie-roost shampoo. Van de binnenzijde voorzien van een laagje siliconenspray, net als de roostertjes. Deze Super Polar heeft een warm bestaan achter zijn rug, de roostertjes kijken grijs bleek uit hun lamelletjes, net als sommige schakelaars op de console. De grootste overwinning vond ik trouwens vandaag dat ik het klokje weer aan het lopen heb incluis verlichting.
De week erna vul ik de avonden met het demonteren van de deurpanelen, deze worden ook grondig gereinigd. De kunstlederen gedeeltes met de anti-roos shampoo en de velours gedeeltes met een schuim en stofzuiger. Tevens smeer ik de stangenstelsels van de deursloten.
Ook verzin ik de wijze van monteren van de CR 906 Volvo radio op het metalen montageframe. Montage is nog niet mogelijk omdat ik nog op zoek ben naar een verloopstekker.
Op 21 december vind ik in de postbus de later verwachte oproep van het Keuringsstation om mij het gelijkvormigheidattest af te leveren. Diezelfde avond nog regel ik de verzekering, want dat moet en de dag erna ga ik langs bij Volvo Kallen om de koplampen af te stellen en na te laten kijken. Daar blijkt dan dat de reflectoren bij grootlicht te weinig licht geven. Deze zijn niet voorradig. Bestellen en monteren dit jaar zit er ook niet meer in, gezien de komende feestdagen. Ik maak een afspraak voor 2 januari, waarbij ik de volledige lampenunits laat vervangen. Navraag bij de keuringsinstantie leert mij ook dat dan de DIV open is. Ik kan dan meteen na ontvangst van de keuringspapieren en het gelijkvormigheidattest mijn nummerplaat ophalen
Ondertussen hobby ik verder aan de montage van de radio in het metalen frame.Om de bekende kleine schroefjes te kunnen vastdraaien moest ik wel het frame voorzien van wat gaten om erbij te kunnen. Door van die klemmetjes er tussen te schroeven die je ook bij speakers gebruikt, zit de radio stevig in het frame.
Belgische plaat is er dan eindelijk! Op 4 januari 2006. De TWV 490 in het rood met witte achtergrond en de Nederlandse platen kunnen retour naar de RDW
Eindelijk kan en mag ik rijden!
Maar het klussen gaat ondertussen toch nog wel een poosje door. De kaartenbak aan de passagierszijde heb ik van binnen voorzien van wat plakvilt, maar dat valt niet mee met al die bochten en zo. Toch ziet het er heel wat luxer uit! Bovendien bleek de tand des tijd een schroefje aan het uitende aan de bovenzijde te zijn verloren, waarbij de Italiaanse Volvodealer plakken verkoos boven een nieuw schroefje. Ergo, de bekleding ingescheurd bij het loshalen. Dat ook maar herstelt, nu nog een schroefje met afstandbussie.O
Oja, echt vervelend was het al toen ik de garagepoort dicht deed en de antenne vergat los te halen. "Knak zij de spriet en brak op de schroefdraad"
Vooraf wezen tanken, 1 op 9,4 vind ik niet echt te zuinig. Zeker als ik maar effekes 160 heb gereden en de rest netjes tot Max. 120.
In ieder geval kunnen we op 8 januari deel nemen aan de volvolvo puzzelrit. Voor deze rit plaats ik provisorisch de japanse radio en doe leg in de kofferbak mijn oude S70 antenne. Zodoende hebben we wel wat muziek tijdens de rit. Inmiddels doet zich een vervelend mankement voor, de brandstofmeter weigert dienst. Op tijd tanken dus. PP van het volvolvo forum is zo aardig een brandstofmeter voor me mee te nemen, kan ik kijken of die wel werkt.
Zij laat zich verder van haar goede kant zien! Behoudens het gerommel in de achteras en het knikken van de voorste veerpoten bij scherp indraaien kan ik niks noemenswaardig vinden waar ik van schrik. Het beweegt zich voort zoals een 240 hoort te doen.
Op 13 januari haal ik een nieuwe antenne. Deze wordt met de centrale schroef geklemd. Met de centrale schroef draai je een schoentje aan die tussen de carrosserie en de antennehouder zit en door deze aan te draaien klemt het geheel. Er zit een kabel aan die je inplugt bij het reservewiel. De klemconstructie is eigenlijk wel ingenieus, maar laat toch weinig ruimte over voor een kaarsrechte montage.
Om mijn radio aan te sluiten had ik ook nog een verloopstekker nodig. Volvo kallen heeft deze zonder problemen kunnen leveren, waardoor ik de radio zaterdag heb gemonteerd. Nu kan ik ook op zoek naar een CD wisselaar. De originele Volvo speakers (HT 168) wil ik ook nog eens vervangen door betere exemplaren, ook wil ik eigenlijk in de achterportieren eveneens speakers plaatsen.
Ook nog de brandstofmeter van PP gemonteerd, maar helaas geen succes. Wordt dus een klus van doormeten. Maar dat doe ik vandaag niet meer.
En ja hoor, een CD wisselaar verworven via Marktplaats.nl, kan het apparaat ophalen als ik naar de ledenvergadering van de Volvo 850 club ga. Is belangrijk dat ik het zelf in ontvangst neem, want de kabel schijnt een duur stukje kabel te zijn, dus het moet compleet zijn.
Volledige CD wisselaar in ontvangst genomen op 21 januari, met kabel erbij, deze op de zaterdag erna netjes gemonteerd in de “geheime ruimte” onder de bagageruimtevloer. Een leuke klus, die wel wat tijd kost om de kabel netjes naar achter te leggen. (Ik leg er dan meteen twee! Je weet immers nooit en het gaat in de zelfde handeling) Minder leuk is overigens dat de door de zon bros geworden ontgrendelingshandvat van de achterbank hierbij is afgebroken. Enne bij de proefrit of de wisselaar wel naar behoren functioneert blijkt de kilometerteller ook niet meer te werken! De wisselaar wel overigens.
Op 14 februari met Principessa naar van Schmidt in Gemert geweest, daar eens gekeken naar de Super Polars en ander schoon Zweeds staal, heeft heel wat staan! Ook nog wat onderdeeltjes gekocht. Koplampenwissertjes, bekledingsclips, reservewielafdekkingsclips, onderste middenconsoleclip en een schroef met afstandsbus voor de kaartenbak van de passagier.
Om nog eens bij IPD te shoppen bestel ik er een paar onderdelen (pedaalrubbers, zonneklepclip en gereedschap om de deurpanelen te demonteren zonder de clips te breken en wat leesvoer) Dit gaat best snel en goed, bovendien is het niet echt duur nu de Dollar zo laag staat. Ze hebben best veel spul voor de 240.
Ondertussen rij ik iedere vrijdag met Principessa naar mijn werk en ook rij ik in het week-end zo veel mogelijk met Principessa, of het moet echt ver zijn dan neem ik de LPI gestookte Olaf (S70) liever.
02072006 zondag
Vandaag een ritje naar Boxtel voor de boeg, een Volvo 850 club meeting ga ik toch maar eens proberen met de 240. Gewoon om wat meer vertrouwen te krijgen in deze Volvo, ik ben immers van plan om er mee naar Zweden te rijden tijdens de vakantie. De afgelopen week ben ik er iedere dag mee naar het werk gereden en op een avond heb ik de ABS getest. Deze werkt in ieder geval weer. De koelvloeistoftemperatuur is echter van tijd tot tijd wel een probleem. Toch ga ik vol vertrouwen k van start. Al snel zie ik de temperatuurmeter van de koelvloeistof gevaarlijk en totaal onbetrouwbaar naar boven schieten. Als ik de airco afzet loopt hij meestal senl terug, maar niet steeds. Er is niet echt een lijn te vinden. Onderweg stop ik vaker en zie dat de ventilator steeds netjes voluit draait. Daar zou het dus niet aan mogen liggen. Als de waterpomp slecht zou zijn zou de temperaturr niet zo grillig wisselen, net als een verstopte radiator. En een lekkage kan ik ook niet vinden. Mijmerend kom ik op de plaats van de meeting aan. De terugweg wordt er een van veel zweten. De temperatuur loopt al snel op. De airco uit heeft geen gevolg, de verwarming aan, brengt de temperatuur ietsje terug, maar flink zakken is er niet meer bij. Zelfs een "freewheel" op de snelweg waarbij ik de motoer onbelast op 2000 toeren hou heeft geen gevolg. Halverwege stop ik maar eens een uurtje en besluit ik niet meer naar Savelkoul te gaan met dit probleem en deze Volvo. Ik ga weer naar Kallen net zoals ik met de S70 doe. Met een hoog oplopende temperatuur rij ik naar huis, gelukkig bereikt de temperatuur niet de rode zone.
05072006 woensdag
Deze ochtend zou ik de 240 naar Volvo Kallen brengen. Iets dat je nooit van een Volvo zou verwachten overkomt mij! Na het omdraaien van de contactsleutel blijft het stil en licht geen enkel controlelampje op! De accu is leeg. En o ja de buitentemperatuur is al omstreeks dertig graden, dus aan vorst aan de grond zal het wel niet liggen. Weer een mankement erbij. Hoe kan dit nu, ik heb Savelkoul het electrische gedeelte toch laten nakijken? Het is maar goed dat ik het besluit heb genomen om naar Kallen te gaan!
06072006 donderdag
De 240 's ochtends gestart met behulp van de S70. Tijdens de rit naar de garage (Volvo Kallen) geeft de koelvloeistofmeter iets meer dan de helft aan en blijft hierop (natuurlijk) staan.
De 240 opgehaald bij Volvo Kallen in Geleen. Daar is de thermostaat vervangen en geconstateerd dat de ABS bij Savelkoul niet op correcte wijze is gerepareerd. Dit is overigens ook de oorzaak van de stroomlek, waardoor de accu binnen twee dagen leeg raakt. Meteen een testrit gemaakt vanuit Geleen naar Simpelveld over de autosnelweg richting Aken. Deze weg stijgt aanzienlijk. Zelfs bij het terug laten vallen van de snelheid tot 90 kilometer per uur bij het begin van deze berg en vervolgens volgas in de vijf aanhouden met de airco aan, geeft de koelvloeistofmeter geen milimeter stijging. Dit is wel anders geweest. Ook een tochtje van 25 kilometer over de snelweg richting Weert, waarbij steeds boven de 140 kilometer wordt gereden geeft hetzelfde geruststellende beeld van de koelvloeistofmeter.
Een week voordat we op vakantie naar Zweden gaan stijgt de temperatuur van de koelvloeistof opeens en na weken van constante waarde weer omhoog. Ik twijfel zelfs hevig of ik de de vakantie wel met Principessa zou ondernemen! Het is een fikse tocht die in de planning staat. Via Duitsland naar Malmo, Oslo en weer terug. Uiteindelijk gaan we met Principessa en zie hier het verslag van onze vakantie:
Vandaag 5 augustus 2006, is Principessa terug in haar geboorteland. Niet in Italië, zoals je van de naam zou verwachten. Neen, het geboorteland van haar is Zweden. De Volvofabriek in Torslanda Gotenborg, zoals het chassisnummer aangeeft.
De reis naar Zweden omvat een reisplan waarbij we eerst drie dagen Malmo bezoeken, onze tweede bestemming is Oslo, ook deze bruisende stad bezoeken we drie dagen. Vanuit Oslo gaan we naar Uddevalla om de Pininfarina fabriek te bezoeken. Hier gaan we het productieproces van de nieuwe Volvo C70 bekijken. We verblijven vervolgens drie nachten in Arvika om daarna Gotenborg te bezoeken, in het bijzonder ook de Torslanda contreien waar Volvo’s hoofdkantoor, de Volvo plant en Volvocity liggen.
Deze trip van ruim 3.000 km staat gepland met de Volvo 240 Super Polar die ik vanaf 4 januari dit jaar op kenteken heb staan. Tal van reparaties zijn uitgevoerd om met een betrouwbare auto op pad te gaan,immers;
Deze stelling is in wezen geboren nadat ik met mijn eerste Volvo (nota benen!) op de terugweg van Toulon bij Dijon stil kom te staan met een kapotte koppakking. Dit zou mij niet meer zondermeer nog een keer gebeuren! Is mij overigens ook niet meer gebeurd tot op heden. Steeds zijn de auto’s waarmee op pad ga in een dusdanig onderhouden toestand dat ik zonder enige twijfel de verre vakantietocht start.
Een van de op te lossen problemen is de koeling. De temperatuur van de motor loopt opeens snel op, ruim boven de helft zonder dat hiertoe aanleiding is. Door de verwarming vol aan te zetten en de airco bij te schakelen loopt de temperatuur meteen terug. Toch geen prettig gevoel zo’n vijf dagen voordat we naar Zweden vertrekken!
Een aansluitende testrit waarbij een flink stuk stijgende autoweg neem, waarbij ik de snelheid tot 70 km/h laat zakken en vervolgens volgas geef in de vijf, met de airco af en de verwarming uit. De temperatuur loopt weer snel op. Ik besluit een harde reset te geven door de auto van contact af te zetten en opnieuw te starten onder het rijden. De temperatuur loopt meteen terug naar het juiste niveau. De snelweg terug, maar dan berg af en dan met hoge snelheid deert haar niet, ook dezelfde weg nogmaals deert haar niet. Na een dag werken op de terugweg loopt de temperatuur na het starten weer hoger op, maar zakt terug naar het goede niveau zonder ingrijpen. Daarna is het weer als vanouds. Ik besluit om de vrijdag te beslissen of we met Principessa gaan of met Olaf (S70).
Veel tobben, investeren en van die ‘heb ik dat nou weer’ belevenissen gingen hieraan vooraf. Toch is het vanochtend om kwart na vijf in de ochtend zover gekomen, de B200F wordt gestart en de 240 Super Polar begint haar rit naar het geboorteland. Het eerste stuk vanaf Maaseik is een redelijk bekend stuk voor haar. Weinig inspanning, weinig spannend, behoudens de temperatuurmeter die onopvallend en opvallend consequent in de gaten wordt gehouden door vier ogen. Het valt allemaal gelukkig heel erg mee, zo erg zelfs dat de wijzer zich zelfs beneden het midden van de schaal gaat nestelen. De hele dag trouwens, na ieder start weer netjes op dezelfde plek. Net als bij de stijgingen van het wegdek, de snelheid en de buitentemperatuur. Ook bij het file rijden steeds dezelfde wijzerstand.
Wel ontstaat er gedurende de rit, vooral bij file rijden, tussen Hamburg en Flensburg een ‘bonanza’ achtig gedrag van de aandrijflijn. Misschien zijn de ‘silentblocks’ toch ver versleten of is de motorophanging toe aan nieuwe rubbers. Een maal opgang is er niks aan het handje. De ruim 900 kilometer worden met het comfort van een 13 jarige Volvo smakelijk achterover gedrukt. Het valt mij verder op dat 140 op de klok best goed te doen is. Het motorgeluid verdwijnt voor een sonore luchtbries die niet hinderlijk wordt. Eigenlijk gezellig 240 is.
Uit mijn S70 ken ik het gemak van een navigatiesysteem, waardoor we tot besluit komen een TomTom aan te schaffen. Die kunnen we dan makkelijk gebruiken in Pinin (306 Cabrio) en in Principessa. Verderop beschrijf ik onze ervaringen met dit apparaat. Een van de gegevens is de GPS geijkte snelheid van het moment. In Duitsland is er nog genoeg mogelijkheid om de topsnelheid uit te proberen. De geijkte topsnelheid voor deze dag ligt op 163 km/h. Aldus TomTom en zijn satellieten. De wijzer geeft hierbij nipt 170 aan. Het zou onnozel klinken om te zeggen dat er meer in zou zitten als ik niet van het gas afmoest, maar toch was het zo. Echt veel meer zit er volgens mij evenwel ook niet in want ik zat toch al een hele poos met mijn tenen krom rond het gaspedaal tegen de vloer aan te drukken!
Kortom 140 op de klok (134/135 TomTom) gaat wel is ook wel een redelijke tijd te bereiken maar dat is het dan ook wel. Niet echt het feest dat je beleeft zoals met de S70, vooral in Duitsland, maar je past je aan, je wordt rustiger en minder haantjes gedrag.
Het rijden in Scandinavië vind ik steeds een feest. Veel Volvo’s en bijna nergens echt druk. Ook heb ik steeds het idee dat men zich aanpast aan andere weggebruikers. Men houdt rekening met elkaar, geen flitsende kofferbakkruipers met ster of vier ringen.
De buitentemperatuur loopt overigens lekker op, de airco wordt daarom ook veel gebruikt. Hiermee loopt de motor iets minder regelmatig, ofschoon ik het idee heb dat dit minder wordt naarmate je er langer mee rijdt, kan ook een idee van gewenning zijn. Na de overtocht via de Oresundbrug zijn we al ver bij het doel van onze eerste lange rit. Deze is zonder problemen verlopen. Principessa krijgt ruim twee dagen welverdiende rust.
We vervolgen de weg naar Noorwegen, Oslo. Een ritje van net geen 580 km. Ook vandaag, ca 28 graden stelt de koeling van Principessa niet teleur. Het bonanza effect bij optrekken is er nog steeds, uiteraard. Heb wel het gevoel dat ik het beter onder controle kan houden door rustig op te trekken en door de koppeling langer te laten aangrijpen. De koppeling zelf is helemaal oké (geen slip), zoals was te merken tijdens de flinke stijgingen die onze route vandaag met zich meebracht. Het rijden in Zweden is overigens niet van het Duitse gejakker. De snelwegen zijn doorgaans zeer goed te berijden. Geen files, niet druk en een homogeen snelheidsgedrag. Eigenlijk is het rijden van Malmo naar Gotenborg, en zoals ik vandaag ontdekte zelfs tot aan Uddevalla heel aangenaam. Op sommige stukken mag je 120 km/h, doorgaans echter maar 110 km/h. Dit zijn door de ongeremde doorstroom tevens de kilometers die je zowat in een uur aflegt. In een nipte drie uur ben je dan ook vanuit Malmo in Gotenborg. Helaas is het niet snelweg tot in Oslo. Na Uddevalla komen er fikse stukken tweebaans wegen waarbij de snelheid zelfs terug moet naar 70 km/h. Dit mede als gevolg van de werkzaamheden aan de weg omdat het wel in de bedoeling ligt om de snelweg van Uddevalla door te trekken tot in Oslo. Noorwegen is hiermee volgens mij al een stuk verder dan Zweden. In Noorwegen is het werk aan de weg vanaf de grens tot aan de aansluiting van de bestaande autosnelweg. In 2007 zou de E6 dan vanaf Oslo naar Uddevalla en visa versa af zijn.
TomTom werkt ook naar behoren. Ook in de stad reageert het apparaat snel. Het inrijden in Oslo ging vandaag over tijdelijke bouwwegen. Hierbij raakte TomTom even het juiste spoor kwijt, waarbij de correctieinstructie weliswaar te laat kwam, maar er wel een razendsnelle nieuwe route kwam. Deze ging dan weer door een fikse tunnel waarbij ook een afslag in de tunnel genomen moest worden. TomTom ontvangt geen satellieten in tunnels, dus bij het uitrijden van de tunnel moet je al snel een richtingsinstructie krijgen als je een kruising nadert! TomTom haalde dit maar net, of eigenlijk net niet. Toch de weg kunnen volgen zoals TomTom wilde. De rest van de weg leverde geen problemen.
Ook merk ik op dat de snelheidscontrole die TomTom in zijn geheugen heeft niet up-to-date is. Dat zou als hinderlijk ervaren kunnen worden, maar meestal is het een welkom hulpmiddel.
Terug naar de 240. In Zweden rijden nog veel 240. Ik ben er heel wat tegen gekomen. Als ik een schatting moet maken denk ik dat het eerder richting 100 is dan richting 50. Niet zo gek, onze 240 bevalt goed tijdens deze reis. Comfortabel op de Zweedse snelwegen en heerlijk wendbaar in de stad. Het beperkte vermogen dat nogal opvalt in Duitsland, mis je in Denemarken en Zweden en ook in Noorwegen aanzienlijk minder. Toch vraag ik me af hoe dit zou moeten als onze 240 ook nog eens twee of drie extra passagiers zou vervoeren. Het veercomfort is goed te noemen op snelwegen, op de tweebaanswegen ook, maar bij wegen in aanbouw niet meer dan voldoende. Zeker bij dwarsrichels huppelt de handel meer dan wenselijk. Ook helt de carrosserie wel flink en is de besturing ook niet zo haarscherp. Kan ook door de M+S banden komen, maar bij een rijbaanwisseling moet ik toch een fractie eerder met sturen beginnen dan bij de S70. Iets waarvan ik me niet steeds bewust ben. Hierdoor moet je heftiger sturen, waardoor je minder comfortabel rijdt.
Het hotel heeft geen parkeergarage, enkel parkeerplaatsen voor het hotel. Om je auto daar te parkeren moet je gewoon een dikke stoeprand oprijden! Met veel tegenzin doe ik dit maar terwijl ik me voorneem om ook gedurende dit bezoek Principessa van haar rust te laten genieten. Al komt dat meer door die verrekte stoeprand. Ik hoop eigenlijk dat het geen onbalans op mijn wielen tot gevolg heeft.
Vandaag twee ‘korte’ ritjes. Van Oslo naar Uddevalla en van Uddevalla naar Arvika. Nu staat de teller op 4544km (start 2621km) waardoor onze totale reisafstand vandaag de 1923km heeft bereikt. Op het resterende reisprogramma staan nog wat tripjes in de buurt van Arvika, de reis naar Gotenborg, met daar ook weer enkele tripjes in en rond de stad, de trip naar Trellerborg en vanaf Travemunde naar huis. Eigenlijk hebben de helft ruimschoots overschreden. Het koelsysteem heeft het tot op heden goed en betrouwbaar gedaan. Maar dat is ook een hele poos zo geweest na het vervangen van de thermostaat. We blijven dus meer dan gemiddeld kijken naar de koeltemperatuurmeter. Toch zijn de momenten die we rijden met Principessa rustgevend genoeg om te genieten. Enkel het ‘bonanza’ effect geeft soms een schrikachtige blik heen en weer. Dit effect is met een bepaalde koppeltechniek grotendeels onmerkbaar te houden. Een trager optrekken heeft deze techniek wel tot gevolg, dus soms lukt het niet om de koppeling tot een minimaler aangrijppunt op te laten komen, waarna door gedoseerd gas bij te geven de snelheid iets toeneemt en de koppeling helemaal aan kan grijpen het gas er op kan. De koppeling is overigens nog sterk genoeg om deze actie aan te kunnen, bij stijgingen is er niet in de minste mate slip te ontdekken. In ieder geval een reparatie actie voor direct na deze Zweden/Noorwegen reis.
Tijdens een minimeetingfotosessie met de Volvo 850 van Walter blijken ook de mistlampen voor niet meer te werken. Misschien dat ik zin heb om te kijken waar dit aan ligt, maar evengoed laat ik ze maar niet branden. De hoofdtechniek is belangrijker.
Tijdens het rijden zijn geen dingen opgevallen, behalve dat opeens de schakelknop te verdraaien was! Terugdraaien in de spie was voldoende en nu maar niet meer zo heftig aan de pook raggen!
De nieuwe zitting is overigens lekker comfortabel, wel is de bovenste zijde van het instrumentarium niet meer direct in het zichtveld! Verder merk ik nu ook dat de rugleuning ook wel eens vervangen kan worden. De capaciteit van dit schuimrubber is ook aanzienlijk minder. De instelbare hoogte van de passagiersstoel die ik wel op mijn vorige 240 DL monteerde ga ik ook weer installeren in deze 240. Enkel de verstelbare rugleuning is niet volledig je van het. De apart voor en achter verstelbare hoogte van het zitkussen geeft een comfortabele zitpositie voor de rustende of slapende passagier. Voor de rest is er weinig op te merken aan de 240 Estate. Voor twee personen is er ruimte genoeg. De kofferruimte raakt wel al aardig vol onder de afdekrolo. Het brandstofverbruik is overigens rond de 1 op 10, exacte cijfers vind ik belangrijk als we weer thuis zijn, waarbij de volledige trip een bruikbaar gemiddelde geeft. Het gebruik van de airco is overigens zeker bij lagere snelheden veelvuldig geweest, dan merk je het onregelmatiger lopen van de motor minder voor mijn gevoel. Ook heb ik het idee dat dit het geval is bij hogere snelheden, maar dat kan ook een soort van gewenning zijn.
De reis vanuit Oslo naar Uddevalla is goed verlopen, met regen waarbij de airco de ramen helder heeft gehouden. De snelheden zijn niet hoog geweest, het brandstofverbruik gunstiger dan 1op 10. Ons bezoek aan de Pininfarina plant was zeer interessant. De (nieuwe) C70 wordt hier gemaakt. De rondleiding was indrukwekkend, het is een fabriek die schoon is en waar weinig stress van lopende band werk is te zien. Kwaliteit staat voor snelheid. Met een productie van een 80 stuks per dag is dit ook rendabel genoeg. De C70 wordt hier in elkaar gezet volgens het just in time principe, voor wat betreft een aantal onderdelen, want van een aantal onderdelen is er sprake van een voorraad van vijf werkdagen (stoelen, dashboards, bekleding, carrosseriedelen en motoren) Volgens mij is enkel het ook in Uddevalla geproduceerde driedelige dak just in time. Bij deze productieaantallen is just in time ook niet echt haalbaar voor de overige toeleveranciers en dus ook niet echt goedkoper. Door de kleinschaligheid was er voor ons ook de mogelijkheid om langs de productiestraten te lopen. Je kon als het ware een gesprekje voeren met de productiemedewerkers! Een heel gastvrij bezoek bij zeer trotse mensen.
O ja, blij dat ik die stoeprand in Oslo zo rustig mogelijk ben opgereden, geen last van enig onbalans kunnen ontdekken! Gelukkig.
Gotenborg, Vandaag de trip van Arvika, dat eigenlijk tegenviel, gemaakt zonder problemen. Km stand is nu 5134km. Veel regen gehad onderweg, heel veel regen! Vandaag eigenlijk een echt gevoel van de welbekende geborgenheid gehad, het safe superieure gevoel dat ik met een 240 had. Afkloppen op hout, we zijn er immers nog niet. Wel al een heel stuk in de richting. Voor het hoofdkantoor van Volvo een welverdiende prent geschoten. Ook nog even bij VolvoCity geweest en er een afsluitbare tankdop gekocht en twee originele witte zijclignoteurs gekocht. Een reservelampenset voor de 240 eveneens. In de VolvoBrand een originele regenjas gekocht, hoort volgens mij ook bij de standaarduitrusting van een Volvo. Voor de rest geen echt leuke dingen kunnen ontdekken die het gevoel van willen hebben konden ontwaken bij mij. Deze Volvoshops stellen overigens steeds weer teleur, en eerlijk is eerlijk, steeds meer! In Gotenborg en dan een Volvoshop in VolvoCity in gaan waar ook niet Volvo spul ligt is eigenlijk foeilelijk!
<>De trip vanuit Gotenborg naar Trelleborg is een klein stukkie dat makkelijk over de Zweedse wegen gaat. We brengen nog een bezoek aan Malmo en zijn ruimschoots op tijd in Trelleborg om in te schepen. Met TT line (peter pan) nemen we het nachtveer naar Travermunde. ’s Ochtends is het naar Maaseik dan nog een stevige 500 km naar huis, de laatste trip in deze route waarbij we precies 3.333 km afleggen. Ook vandaag geen echte bijzondere mankementen te ontdekken, koeling blijft het perfect doen, ook bij de hogere snelheden op de Duitse autoweg. Topsnelheid volgens TomTom was deze keer 169 km/h. En deze keer na een echt lange aanloop, wel op vlakke weg. Veel meer zit er ook niet in volgens mij. Niet slecht voor een B200F met 111 pk en de kofferbak goed vol maar zeker niet overladen.
Je hebt met deze Volvo geen vermogen over, inhalen is goed in de spiegeltjes kijken voordat je een rijstrook wissel waagt. En ook dan moet je ook niet vergeten om terug te schakelen. Gelukkig gaat het schalen in mijn 240 soepel, zolang het maar niet de eerste versnelling is. Dat vraagt om wat meer krachtinspanning.
Tijdens deze trip ook nogal wat regen gehad, en dan is de interval op de achterruit wel een echt genot! De Volvo 240 blijft een fijne reiswagen, je merkt uiteraard dat het ontwerp al ouder is, toch is er zonder problemen goed lange afstanden af te leggen. Als ik het dan moet vergelijken met mijn S70 valt me eigenlijk het onrustige onderstel op, waarbij ook het overhellen in bochten sterker opvalt. Ook het motorvermogen valt meer tegen dan verwacht. Voor de rest is het allemaal prima. De airco werkt goed en prettig ook al is het geen ECC, de ventilatie is verder oke, windgeruis is ondanks de hoekige carrosserie helemaal niet hinderlijk, zelfs vertouwt. Bandengesuis ben ik zelf schuld, had ik er maar Michelins onder moeten laten leggen. Dit geeft ook wat minder stuurprecisie. De besturing overigens vind ik helemaal niet vaag, ook niet bij hoge snelheden. Motorgeluid is niet hinderlijk, wel wat feller bij straf optrekken. Versnellingsbak gaat soepe, behalve de eerste versnelling dan. Kofferruimte is een genot, zeker in vergelijking met de S70 (LPG tank in reservewielruimte en thuiskomertje in de bak).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten